Hier volgen nog enkele verslagjes van onze reporters over het inleefatelier naar Congo ...
We zijn naar Congo geweest met het vliegtuig. Eerst moesten we een ticket maken en gingen naar het vliegtuig. Een meneer keek of we door mochten en gelukkig ... iedereen mocht door. Het duurde 2 minuten en we waren er. Sommigen gingen naar Kinshasa en anderen naar Bongo. Iedereen kreeg een Congolese naam en een werk. Ik moest in het café werken zoals: radio luisteren en citroensap maken. Daarna gingen we naar Bongo voor het feest. Er was een nieuwe chef. De dag was zo leuk dat ik het nog eens wil beleven !
- geschreven door Lisa E
Een paar weken geleden zijn we naar Congo geweest. We zijn met het vliegtuig er naartoe gevlogen. Nee niet echt hoor! We moesten eerst een eigen vliegticket maken. Daarop moesten we onze bestemming invullen natuurlijk. We moesten er ook onze persoonlijke gegevens opschrijven en ten slotte moesten we ons eigen tekenen. Maar ik zal nu vertellen hoe het er eigenlijk echt aan toe ging in Congo en op de luchthaven. Dus we reden eerst met de bus naar Antwerpen. Daar moesten we ons vliegticket afgeven. De directeur controleerde hem en gelukkig mocht iedereen mee in het vlieguig. Dat was wel echt. De mensen die naar Kinshasa gingen moesten als eerst uitstappen. Want een meneer kwam ons ophalen. Opeens gingen we een deur binnen en ik kon mijn ogen niet geloven, het leek er net echt Congo. Het waren echte huisjes en zelfs echte winkeltjes. We mochten eerst een beetje gaan rondkijken maar we mochten nog nergens aankomen. Want voor we mochten beginnen, moesten we eerst in een kring gaan zitten. Daar kregen we allemaal Congolese kleren en een Congolese naam. Mijn Congolese naam was: ‘Mama Esengo’. Ik was het familiehoofd dus ik moest het geld bijhouden. Ik had ook een dochter, zij heette: ‘Bea’ (dat was Juna). En als je een kind hebt heb je natuurlijk ook een man, hij heette : ‘Noël’ ( dat was Robbe). Onze taak was om rammelaars te maken, bij ons konden ze ook water komen halen want wij waren de enigste die lopend water hadden. Ons Bea ging naar school maar opeens kwam ze terug thuis en zei ze: ‘Mama, ik mag niet meer naar school, jij hebt het schoolgeld niet betaald. Je moet 500 CF betalen.’ Toen moesten we gaan parabelen want dat van school was niet het enige probleem. Lisa , Jolien en Birgen hadden geen elektriciteit meer. En Michiel, Angelina en Lisa.E moesten een maandvergunning kopen maar daar hadden ze ook geen geld voor. Dat was dus een hevige discussie. Maar wij moesten toch eerst geholpen worden want een schoolkind is één van de belangrijkste dingen in Congo. Dus we hadden afgesproken dat wij eerst het geld kregen en daarna pas zij. Opeens kregen we een brief aan. Het kwam van onze familie uit Bongo. Hun chef was gestorven en ze vroegen of wij op bezoek wilden komen als er een nieuwe chef werd gekozen. Daar konden we natuurlijk geen nee op zeggen. We gingen meteen aan de slag om cadeaus te maken want je kan daar natuurlijk niet aankomen met lege handen. Er werd veel limonade gemaakt, er werden banaantjes gebakken, er werd zeep gemaakt,…. Het is veel te veel om op te noemen. O ja, ik moest ook een speech doen. En het moeilijke eraan was : ik moest hem helemaal zelf schrijven. Gelukkig was hij net op tijd klaar. We moesten naar Bongo maar met wat? Een vliegtuig kostte te veel, een auto hadden we niet. Maar gelukkig had Moteki (Juf Annick) een vrachtwagen bij. We stapten met zen allen in de vrachtwagen maar het was toch niet zo makkelijk als wij dachten. We moesten om de 10 minuten uit de vrachtwagen stappen om hem uit de put te duwen. Maar gelukkig zijn we er uiteindelijk toch geraakt. We werden heel feestelijk ontvangen. We kwamen binnen en er werd heel hard op de trommels geslagen. Toen werd het tijd om de nieuwe chef te verwelkomen. De nieuwe chef sprak een rare spreuk uit. En toen zei zijn helper de vertaling ervan. Oh nee toen moest ik mijn speech doen. Na mijn speech werd het tijd om te gaan eten. We moesten eerst onze handen wassen. Daarvoor moesten wij in groepjes rond een kom water gaan zitten. Toen kregen wij een groot bord met gebakken banaantjes, manïok , bonen en zoete aardappel. Ik vond dat eigenlijk wel niet zo lekker maar gelukkig had Lisa ook limonade gemaakt en dat was wel lekker. Toen moesten we spijtig genoeg weer naar huis maar het was kei kei kei leuk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- geschreven door Maartje
Een paar weken geleden gingen we naar Congo. Je zult denken : "Hu naar Congo dat kan niet !", maar jawel en met een echt echt echt vliegtuig .
We moesten eerst ook nog een vliegticket maken (en je moest jezelf tekenen)
Voordat we in het vliegtuig mochten kwam er een meneer en die keek of je ticket niet vals was en je op de tekening leek. Iedereen mocht gelukkig door .
De helft van de klas ging naar Kingshasa en de andere helft naar Bongo. Ik ging naar Kingshasa dus daar zal ik jullie iets meer over vertellen. Ik was Bea de dochter van mama Eséngo (dat was Maartje) en Noël ( dat was Robbe). Ik ging naar school maar de juf zei op een gegeven moment : "Bea je hebt je schoolgeld nog niet betaald!" En ik moest direct de school verlaten! We hadden geen geld genoeg om het schoolgeld te betalen maar we kregen maar 1 les dus dan zou dat weggesmeten geld zijn. Maar de juf kwam maar niet terug dus dan kon ik het ook niet betalen. Ik ging dus naar mijn mama en ze zei :"Ja dan moeten we maar hard sparen en hard werken!" En ik zei :" Ik zal ondertussen de strijk doen en het naaiatelier en de was, goed ?" "Ja,ja", zei mama Eséngo . Dus deed ik vanaf nu de was,strijk en naaien ! Er waren ook nog andere families. De juf was maar alleen zei noemde Motéki. Talatala (dat was Lisa.a ) was de dochter van Futa ( dat was birgen ).
- geschreven door Juna
- geschreven door Lisa E
Een paar weken geleden zijn we naar Congo geweest. We zijn met het vliegtuig er naartoe gevlogen. Nee niet echt hoor! We moesten eerst een eigen vliegticket maken. Daarop moesten we onze bestemming invullen natuurlijk. We moesten er ook onze persoonlijke gegevens opschrijven en ten slotte moesten we ons eigen tekenen. Maar ik zal nu vertellen hoe het er eigenlijk echt aan toe ging in Congo en op de luchthaven. Dus we reden eerst met de bus naar Antwerpen. Daar moesten we ons vliegticket afgeven. De directeur controleerde hem en gelukkig mocht iedereen mee in het vlieguig. Dat was wel echt. De mensen die naar Kinshasa gingen moesten als eerst uitstappen. Want een meneer kwam ons ophalen. Opeens gingen we een deur binnen en ik kon mijn ogen niet geloven, het leek er net echt Congo. Het waren echte huisjes en zelfs echte winkeltjes. We mochten eerst een beetje gaan rondkijken maar we mochten nog nergens aankomen. Want voor we mochten beginnen, moesten we eerst in een kring gaan zitten. Daar kregen we allemaal Congolese kleren en een Congolese naam. Mijn Congolese naam was: ‘Mama Esengo’. Ik was het familiehoofd dus ik moest het geld bijhouden. Ik had ook een dochter, zij heette: ‘Bea’ (dat was Juna). En als je een kind hebt heb je natuurlijk ook een man, hij heette : ‘Noël’ ( dat was Robbe). Onze taak was om rammelaars te maken, bij ons konden ze ook water komen halen want wij waren de enigste die lopend water hadden. Ons Bea ging naar school maar opeens kwam ze terug thuis en zei ze: ‘Mama, ik mag niet meer naar school, jij hebt het schoolgeld niet betaald. Je moet 500 CF betalen.’ Toen moesten we gaan parabelen want dat van school was niet het enige probleem. Lisa , Jolien en Birgen hadden geen elektriciteit meer. En Michiel, Angelina en Lisa.E moesten een maandvergunning kopen maar daar hadden ze ook geen geld voor. Dat was dus een hevige discussie. Maar wij moesten toch eerst geholpen worden want een schoolkind is één van de belangrijkste dingen in Congo. Dus we hadden afgesproken dat wij eerst het geld kregen en daarna pas zij. Opeens kregen we een brief aan. Het kwam van onze familie uit Bongo. Hun chef was gestorven en ze vroegen of wij op bezoek wilden komen als er een nieuwe chef werd gekozen. Daar konden we natuurlijk geen nee op zeggen. We gingen meteen aan de slag om cadeaus te maken want je kan daar natuurlijk niet aankomen met lege handen. Er werd veel limonade gemaakt, er werden banaantjes gebakken, er werd zeep gemaakt,…. Het is veel te veel om op te noemen. O ja, ik moest ook een speech doen. En het moeilijke eraan was : ik moest hem helemaal zelf schrijven. Gelukkig was hij net op tijd klaar. We moesten naar Bongo maar met wat? Een vliegtuig kostte te veel, een auto hadden we niet. Maar gelukkig had Moteki (Juf Annick) een vrachtwagen bij. We stapten met zen allen in de vrachtwagen maar het was toch niet zo makkelijk als wij dachten. We moesten om de 10 minuten uit de vrachtwagen stappen om hem uit de put te duwen. Maar gelukkig zijn we er uiteindelijk toch geraakt. We werden heel feestelijk ontvangen. We kwamen binnen en er werd heel hard op de trommels geslagen. Toen werd het tijd om de nieuwe chef te verwelkomen. De nieuwe chef sprak een rare spreuk uit. En toen zei zijn helper de vertaling ervan. Oh nee toen moest ik mijn speech doen. Na mijn speech werd het tijd om te gaan eten. We moesten eerst onze handen wassen. Daarvoor moesten wij in groepjes rond een kom water gaan zitten. Toen kregen wij een groot bord met gebakken banaantjes, manïok , bonen en zoete aardappel. Ik vond dat eigenlijk wel niet zo lekker maar gelukkig had Lisa ook limonade gemaakt en dat was wel lekker. Toen moesten we spijtig genoeg weer naar huis maar het was kei kei kei leuk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- geschreven door Maartje
Een paar weken geleden gingen we naar Congo. Je zult denken : "Hu naar Congo dat kan niet !", maar jawel en met een echt echt echt vliegtuig .
We moesten eerst ook nog een vliegticket maken (en je moest jezelf tekenen)
Voordat we in het vliegtuig mochten kwam er een meneer en die keek of je ticket niet vals was en je op de tekening leek. Iedereen mocht gelukkig door .
De helft van de klas ging naar Kingshasa en de andere helft naar Bongo. Ik ging naar Kingshasa dus daar zal ik jullie iets meer over vertellen. Ik was Bea de dochter van mama Eséngo (dat was Maartje) en Noël ( dat was Robbe). Ik ging naar school maar de juf zei op een gegeven moment : "Bea je hebt je schoolgeld nog niet betaald!" En ik moest direct de school verlaten! We hadden geen geld genoeg om het schoolgeld te betalen maar we kregen maar 1 les dus dan zou dat weggesmeten geld zijn. Maar de juf kwam maar niet terug dus dan kon ik het ook niet betalen. Ik ging dus naar mijn mama en ze zei :"Ja dan moeten we maar hard sparen en hard werken!" En ik zei :" Ik zal ondertussen de strijk doen en het naaiatelier en de was, goed ?" "Ja,ja", zei mama Eséngo . Dus deed ik vanaf nu de was,strijk en naaien ! Er waren ook nog andere families. De juf was maar alleen zei noemde Motéki. Talatala (dat was Lisa.a ) was de dochter van Futa ( dat was birgen ).
- geschreven door Juna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten